Και "μη" τση λένε τση καρδιάς μα τ' "όχι" δεν κατέχει
και παραβγαίνει του μυαλού κι εμπροστά του τρέχει.

Σκοντάφτει και ματώνεται μα πρώτη τερματίζει
αφήνει νου ανίσχυρο και τον κατακρημνίζει.

Κι ετσά πως είναι λεύτερη θαρρ'η μαριολεμένη
χαρίζεται κι όλο γυρνά ισχνή και λαβωμένη.

Γυρεύγει έλεος του μυαλού μα ερήμην τη δικάζει
ισόβια να το υπακούει στο μέλλον τη διατάζει.

Που ο έρωτας σαν τον αφρό απ'οργισμένο κύμα,
ερούφαγε τα αισθήματα που αιώνια διψούσε
μόνο για λίγο φούσκωνε, μετά γινόνταν θύμα
και θύτης ήντο ο επόμενος που τον ακολουθούσε.


Ειν'τάχατες ο έρωτας απλά μια τρικυμία;
Κι αν ξεκινάει ωκεανός, στο τέλος μένει λίμνη,
κι ανάλογα τί προτιμάς φουρτούνα ή νηνεμία
ή περιμένεις στην ακτή ή αφήνεσαι στη δίνη.

Κι έταξές μου να με πας σε μέρη ονειρεμένα

που ειν'η φύση αειθαλής κι ο έρωτας ειν'ρέμα.

Με ένα σου βλέμμα έβαψες έγχρωμο τον καμβά μου

κι η ζωγραφιά πήρε μορφή και ήρθε δα κοντά μου.

Κι απο το μπλε του πίνακα ρυάκι εξεχύθη

σε μια κλωστή τυλίχτηκε η αλήθεια παραμύθι.

Μες στο γυαλί του ποταμού κρυφά σε εθωρούσα,
πώς μάζευγες και σκόρπαγες όταν σε ακουμπούσα.
Νόμος τση φύσης ήτανε όσο σε πλησιάζω,
αντί εσένα στο γυαλί εμένα να κοιτάζω.

Πού είσαι;

Πού είσαι;
Σε ψάχνω για να σου πω πόσο σε αγάπησα.
Μα όχι δεν σ'αγάπησα-
σ'αγαπώ.
Το ρήμα μας δεν έχει χρόνο.
Παρόν και αιωνιότητα κλείστηκαν σε 3 συλλαβές
Πού είσαι;
Κανείς θάνατος δεν φτάνει να μας χωρίσει.
Ειν'η απόσταση μικρή
-απέχεις μόλις ένα εκατοστό από το μουσκεμένο μου μαξιλάρι-
σκοτώνεις τους δράκους και τις χίμαιρές μου, μα δεν σκοτώνεις την απουσία.
Που αόρατη και ύπουλη στο σώμα μου τρυπώνει
-πλησίασε και την καρδιά!-
μα, πού είσαι;
Νύχτωσε και θαρρώ πως ακούω το αλαφροπάτημά σου-
εσύ είσαι;

Η απώλεια

Στ'όνειρο μου ψιθύρισες να μη φοβάμαι - πως έφτασες σε λιμάνι απάνεμο και μακρινό.

Τη δάμασες τη θάλασσα.

Καπετάνιος σάλπαρες περήφανος, όπως ήθελες.

 Όπως σου άρμοζε.

Μα, το ταξίδι δεν τελείωσε ακόμη.

Γιατί είν'η άγκυρα μπλεγμένη με αναμνήσεις στο βυθό, στο μικρό μόλο στο Μαραθώνα.

Κανείς δεν θα την ανασύρει, μ'ακούς; Μη φοβάσαι.

Δεν βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων στο σκοτάδι.

Κι είναι κι εκείνη η σκουριά - η νοσταλγική, η ταξιδεύτρα - που αγκαλιάζει τα παλιά

μα αν τη σκαλίσεις θα μας βρεις νέους, δυνατούς, κι εμένα να τρέχω στα σημάδια των βημάτων σου.

Κι έτσι στη θύμησή μου θα είσαι κι εγώ στη δική σου.

Αιώνια, πολυαγαπημένε.

Λένε πως τα λουλούδια για να ανθίσουν χρειάζονται ήλιο.
Μη γελιέσαι.
Στον ήλιο ανθίζει ωραιότατα κι ο κάκτος.
Και πάλι σκέψου το νυχτολούλουδο.
Μήπως αξίζει τελικά να εκπαιδεύσουμε τα μάτια μας να βλέπουν και στο σκοτάδι;

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη,
θύμησες σαν παραμύθι, που αναδύονται απ' τη λήθη.
Νόστος απ'τα μάτια στάζει, δεν είν'δάκρυ κι όμως μοιάζει!-
πιες τη δίψα σου να σβήσεις, μέθυσ' από αναμνήσεις.
Νύμφη γέννησέ με πάλι- και φτερά πλέξε μου ατσάλι,
φύσα αγέρι και πετάω, μα όσο μακριά κι αν πάω, στις φτερούγες σου ακουμπάω.
Φωλιά χτίζω το μέλλον μου που είναι παρόν δικό σου,
και μέσα στον καθρέφτη μου κοιτώ το είδωλό σου.
Και είσαι εγώ ή είμαι εσύ, κανείς δε το διακρίνει,
σταγόνες είμαστε και οι 2 απ'του καιρού την κρήνη.

Ωδή σ'εναν ερωτευμένο

Εζήτησες μου φορεσιά με ρίμες να σ'υφάνω-
πλέξη να γίνει η αγάπη μου, γλυκά να σε ζεστάνω.
Μα εγώ σου λέω ο έρωτας δε γράφεται με λέξεις-
συλλάβισέ τον βλέμματα, διαίρεσέ τον σκέψεις.
Καμάρωσέ με που ανθώ στου γέλιου σου την ηχώ σου
για μέ νερό είναι γάργαρο κάθε χαμόγελό σου.
Και μ'ομορφιά στολίζομαι κι από χαρά θεριεύω-
γίνετ' η ζήση λύρα μου και στο ρυθμό χορεύω.
Κορμί δεν είμαι ανθρώπινο, φτερά αγγέλου βγάνω,
και περπατώ τον ουρανό σα μονοπάτι επάνω.

Το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι στίχοι

Νοστάλγησες ξεχασμένες νότες
και μου ζήτησες θυμάμαι να σου τραγουδήσω.
Μα,
- στο είχα πει από την αρχή-
δεν μπορώ να σου δώσω μουσική.
Το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι στίχοι.

Βρες εσύ τη μουσική -
και κάνε με τραγούδι.