Μ'ακούς;

Σου κλειδωσα τις πόρτες-
επτασφράγιστη πια να'μαι, συμπαγής αντί διάφανη-
μέσα μου πια δεν βλέπεις .
Κλείδωσα, μ'ακούς;
Ούτε φιλί, ούτε χαμόγελο.Ούτε σκέψη.
Όχι γιατί φοβάμαι - τον ένιωσα το φόβο- τον νίκησα.
Είμαι η ίδια φόβος.
Είμαι εγώ η μοναξιά, εγώ και η παρουσία.
Κι αν σε αναζητώ, γίνομαι εσύ-
και είμαι όνειρο και ευχή.
Μα δεν προφέρω τ'ονομά σου-πια δεν επιτρέπεται.
Θαρρούν πως σε ξορκίζω αν δε σε καλώ- θαρρούν πως είναι λησμονιά η λήθη.
Μπορώ να ξεχάσω και να θυμάμαι - όπως μπόρεσες να υπάρχεις και να μην υπήρξες ποτέ.
Κλείδωσα, δε με πιστεύεις;
Τους υπάκουσα- είπαν πως δε σ'αγάπησα. Δε σ'αγάπησα.
Δε σ'ερωτεύτηκα. Δε σε λαχτάρησα, δε σε νοστάλγησα.
Κι όλα αυτά τα "δεν", τα σκάλισαν κλειδί μου για τον παράδεισο.
"Κλείδωσε, την ακούς;", σου φωνάζουν όλοι.
Ξέφρενο γέλιο - μα μόνοι τους γελούν ενόσω κλαίω.
Έλα να σου πω το μυστικό.
Έλα στ'όνειρό μου, να'μαστε μόνοι.
Κι όλα τα "δεν" μου, να τα γεννήσεις φιλί.

Αγγίζω την παλάμη σου.
Το απαλό σου δέρμα γλιστράει σα μετάξι κατω από τα δάχτυλά μου-και μου χαμογελάς.
Τόσο πολύ που παύει να κάνει κρύο, παύει να είναι νύχτα-και εγώ δεν είμαι πια εγώ-
μέσα από το γέλιο σου αναδύομαι και παίρνω σάρκα και οστά.
Όχι, δεν υπήρξε ζωή πριν από σένα.
Ούτε όνειρα υπήρξαν.
Δεν υπήρξαν λόγια- οι λέξεις απλή ηχώ στο απόλυτο κενό.
Ταξιδεύω στη γραμμή της ζωής σου-για λεπτά,μέρες,χρόνια...
Συνοδοιπόρος σου κρυφός-πάντα εκεί για να ξαποστάσεις αν ο δρόμος σε κουράσει...
Θα γίνω νερό να ξεδιψάσεις, ήλιος να ζεσταθείς, ελπίδα να πιστέψεις...
Ταξιδεύω κι άλλο.
Λίγο πριν φτάσω στη γραμμή της καρδιάς δειλιάζω-
στα τόσα χρόνια, άνοιξε η γραμμή χαράδρα.
Απέναντί μου το τέλειο- εσύ- το ζαχίρ μου.
Στέκομαι στο χείλος και κρατιέμαι από το χέρι σου.
Αν πέσω μέσα θα χαθώ και αν φύγω θα πεθάνω...
Μα αν χαθώ θα'χω καρδιά για να σε νανουρίζουν γλυκά οι χτύποι της τα βράδια...
Αφήνω τα χέρια και πέφτω...