Σε είδα τυχαία σε εκείνο το φανάρι - εκείνο που περνάω πάντα με τα μάτια χαμηλωμένα, ξέρεις.
Για να μη σε δω.
Κι όμως, σήμερα, σε είδα. Ή ίσως με είδες εσύ πρώτος και μου μίλησες. Αδύνατο να θυμηθώ.
Είπαμε αρκετά πράγματα που δε θυμάμαι. Ή δεν τα άκουσα καν.
Εσύ, πώς είσαι; με ρώτησες. Κατά τα άλλα;
Κατά τα άλλα, καλά.
-Κάθε πρωί ράβω τις κλωστές για να καλύψω το κενό στα στήθη,
κάθε βράδυ τις ξηλώνω για να μπορέσω να ανασάνω.-
Όμως καλά, εσύ;
