Η ματαιότητα του έρωτα

Βότσαλο είμαι στο νερό κι αγάπη μου εσύ κύμα.

Σε χαιδεύω, σε φιλώ, μα είναι της μοίρας μας γραφτό-

σαν φιληθεί με το νερό και όταν αυτό στεγνώσει,

το βότσαλο είναι μοναχό.

Κι αν άλλο κύμα θε να'ρθει δροσιά να μου χαρίσει,

ω!πώς με σέ να συγκριθεί,

αφού το πρώτο σου φιλί μου χάρισε τη ζήση;

Ωδή στο ανεκπλήρωτο

Τον κρυφοκοιτάζει.
Σαν τον κλέφτη αρπάζει τις στιγμές του και τις κάνει φυλαχτό στα στήθη
.Ένα αχνό μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη της- τον καμαρώνει.
Ξάφνου γυρίζει και την κοιτάει.Της γελάει με αυτό το χαμόγελο που κάνει τη βαρυχειμωνιά ανοιξιατική γιορτή.
Και τότε ξέρει-
δεν θα του πει ποτέ τί κρύβει μέσα της.
Του γελάει κι αυτή και στρίβουν προς την έξοδο.
Δύο παλιοί γνώριμοι-δύο καλοί φίλοι.