Καιρό μετά το τελευταίο τηλεφώνημα, και υπακούοντας σε παρακλήσεις τρίτων,  έβγαλα προσεκτικά τα σωθικά μου, τα στράγγιξα από το αίμα και τα τοποθέτησα πίσω στη θέση τους.

Φυσικά η διαφορά δε γινόταν αντιληπτή με γυμνό μάτι.

Έτσι, όταν μετά από μήνες, κατέβηκα από το μετρό μίας ασύνδετης με εμάς περιοχής,

και είδα εσένα - που δεν ήσουν πια εσύ - 

με κάποια άλλη να σου αγγίζει πειρακτικά το μάγουλο -μια άλλη που δεν ήμουν εγώ,

εγώ - που δεν ήμουν πια εγώ - 

απλά υποκρίθηκα πως δεν σε είδα-

κι αν με ρωτήσεις - μετά από τόσα χρόνια, ναι - 

ακόμη το υποκρίνομαι.

Όση ώρα έγραφα στον υπολογιστή, με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα τα δάχτυλά του. Πάντα προσέχω τα άκρα των συνομιλητών μου κι αυθόρμητα τους εντάσσω σε υποκατηγορίες - άκρα καθαρά και περιποιημένα υποδηλώνουν άτομο τακτικό και πολιτισμένο, νύχια φαγωμένα εκφράζουν συναισθηματική αστάθεια κι ανασφάλεια, άκρα βρώμικα και μαυρισμένα ανήκουν συνήθως σε οικονομικά αδύναμα και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου άτομα. Τα δικά του άκρα όμως περιέπλεξαν την κατάσταση αφού μολονότι φαίνονταν λεπτά και φροντισμένα, κάτω από τα νύχια είχαν μουτζούρες απωθητικές.

"Η διεύθυνση κατοικίας σας είναι στη Μεθώνη Μεσσηνίας;¨, τον ρώτησα κόβοντας τον ειρμό των σκέψεων μου και σηκώνοντας τα μάτια στο πρόσωπό του. Τον συνέλαβα να με περιεργάζεται με το ίδιο ενδιαφέρον.

"Παροντικά, ναι.". Παροντικά; Σκέφτηκα, μην καταφέρνοντας να αποφύγω ένα ελαφρό ανασήκωμα του φρυδιού. Δεν αποτελούσε εξαίρεση το να συναλάσσομαι με αλλοδαπούς ωστόσο η τόσο
εξευγενισμένη χρήση των ελληνικών του ομολογώ πως ήταν το λιγότερο συγκινητική.

Πιάσαμε την κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Είχε δουλέψει πολλά χρόνια σε ξενοδοχεία και νυχτερινά μαγαζιά σεζόν, είχαν περάσει άπειρα λεφτά από τα χέρια του, όμως τα σιχάθηκε όλα, αλήθεια τα σιχάθηκε, είχε φτάσει σε σημείο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του, παρασυρόταν, μέχρι και μπάφο έφτασε να καπνίζει κάποια μέρα - αυτός που δεν είχε βάλει τσιγάρο στο στόμα του. Έτσι, ένα ωραίο βράδυ, ή για την αληθινή και μη ρομαντική καταγραφή της ιστορίας, ένα ωραίο πρωί, μπήκε στο πρώτο καράβι για Πειραιά και, άγνωστο πως, κατέληξε στην Πύλο.

Τόση ροή είχε η συζήτηση μαζί του που δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, η αλήθεια είναι ότι εκείνη η μέρα είχε ελάχιστη έως καθόλου δουλειά, κι όταν σηκώθηκε να μου σφίξει το χέρι ένιωσα μια μηδαμινή όσο και αναίτια ενόχληση.

"Χάρηκα τόσο πολύ που σας γνώρισα. Σπάνια συναντά κανείς ανθρώπους σαν εσάς", είπα και του έσφιξα το χέρι, απορώντας και η ίδια με την ευθύτητα μου σε κάποιον ολότελα άγνωστο μέχρι πριν λίγο.

"Δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό πάνω μου. Όλη μου η δύναμη έρχεται από αυτήν", είπε δείχνοντας μου μία χαριτωμένη πιτσιρίκα περίπου πρώτης δημοτικου σε μία φωτογραφία πολαρόιντ.

Ώρες μετά κατάλαβα ότι ακόμη τον σκεφτόμουν και χαμογελούσα - και ίσως ζήλευα λίγο εκείνο το κοριτσάκι.

Ράβω σε ποίημα την πληγή με το αίμα της μελάνη

κι ειν'ό,τι ένιωσα πολύ - σελίδα δε το φτάνει - 

γλιστρά και φεύγει και πετά και ορφανές οι λέξεις

μένουν τις ρίμες να βαστούν κενές σα να' ναι ζεύξεις.

Ποια τέχνη ενώνει συλλαβές και σχηματίζει πόνο;

θαρρούσα ήταν η γραφή μα εδά δεν ευοδώνω

Με ποιο κουράγιο να κρατώ, που γράμμα πια δε μένει

Έπλεξα την αλφάβητο μα πίσω δε σε φέρνει.