Είναι χρόνια τώρα που τον αγαπά - αυτό θα έλεγε κανείς ότι είναι η βασική της ασχολία. Τον αγαπάει με τη σκέψη, με την ψυχή, με το αφυδατωμένο της κορμί. Και τέτοιο ήταν ανέκαθεν το μέγεθος της αγάπης της γι'αυτόν, που έγνοια δεν είχε για κανέναν, μήτε και για τον εαυτό της.

Οι καιροί περνούσαν κι εκείνη απαράλλαχτη σαν το συναίσθημά της, περίμενε σταθερά στην ίδια θέση, φοβούμενη να μετακινηθεί μήπως έρθει και δεν τη βρει.

Κάποτε και μετά από παραινέσεις τρίτων, σηκώθηκε άκεφα από την καρέκλα της και κοίταξε το πρόσωπό της στον καθρέφτη - ψηλάφισε τους μαύρους κύκλους, τις αμυδρές ρυτίδες γύρω από τα θολά της μάτια, το λακκάκι ενός γέλιου που είχε από καιρό σβήσει. Η ομορφιά της ήταν θαμπή σαν ποτήρι πολυκαιρισμένο από τη χρήση. Όχι, το είδωλο αυτό σίγουρα δεν ανήκε σε κείνη - καθησύχασε τον εαυτό της ότι ονειρεύεται. Κάθισε ξανά στην καρέκλα της χαμογελαστή και συνέχισε να τον σκέφτεται.

Αγναντεύει από το παράθυρο της. Πάντα μελαγχολική και λιγομίλητη. Όλοι προσπαθούν να μαντέψουν ποια τρομερή συμφορά της έκλεψε τη χαρά.

Και όλοι της μιλούν και της γελάνε - χαμογελά κι εκείνη όμως μόνο με τα χείλη της. Τα μάτια της δεν ακολουθούν - είναι πάντα θολά κι ονειροπόλα. Στις συζητήσεις απαντά μονολεκτικά και σχεδόν αφηρημένα. Κάποτε ήρθαν και σε μένα, που τη γνώριζα καλά, να με ρωτήσουν αν ξέρω γιατί δε μιλάει σχεδόν ποτέ.

- "Γιατί ό,τι και να πει πια δεν είναι αρκετό για να τον φέρει πίσω...", τους απάντησα.

Because of you, in gardens of blossoming
Flowers I ache from the perfumes of spring.
I have forgotten your face, I no longer
Remember your hands; how did your lips
Feel on mine?

Because of you, I love the white statues
Drowsing in the parks, the white statues that
Have neither voice nor sight.
I have forgotten your voice, your happy voice;
I have forgotten your eyes.

Like a flower to its perfume, I am bound to
My vague memory of you. I live with pain
That is like a wound; if you touch me, you will
Make to me an irreperable harm.

Your caresses enfold me, like climbing
Vines on melancholy walls.
I have forgotten your love, yet I seem to
Glimpse you in every window.

Because of you, the heady perfumes of
Summer pain me; because of you, I again
Seek out the signs that precipitate desires:
Shooting stars, falling objects.”

― Pablo Neruda

Θυμάμαι πέρυσι είχα αναρωτηθεί αν η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει.

Φέτος εύχομαι να μπορεί.

Απομεσημεριάτικος νωχελικός μου ήλιος
της μοναξιάς μου σύντροφος και σαν ονείρου ταίρι,
βαδίζοντας τα ίχνη σου πιστός σα να'σουν φίλος
κι αφή γεννώντας τρυφερή μες στο νεκρό μου χέρι.

Κι είπαν το χρόνο αέναο, τη θύμηση αιώνια
η λησμονιά είν'χωρισμός κι ο θάνατος ταξίδι-
Το μαύρο έπνιξα στο φως από λευκά σεντόνια
παντοτινά στη μνήμη μου, προσωρινά στη λήθη.