Ο ταχυδακτυλουργός και το κόλπο με τα μαχαίρια

Ο ταχυδακτυλουργός βγάζει τα μαχαίρια. Τα ακονίζει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο-φλερτάρει με το κοινό του. Στην ατμόσφαιρα διαχέεται ένα μείγμα ερωτισμού και αγωνίας καθώς το κοινό λαίμαργα επευφημεί, διψώντας για αίμα. Η επιτυχημένη, συμβατική εκτέλεση του κόλπου δεν αρκεί. Το κοινό απαιτεί να υπάρξει και πόνος.  Γιατί η ευφορία του δεν συνδέεται με την ψυχαγωγία - το κοινό απομυζεί και τρέφεται από τη δυστυχία των άλλων. Μ'αυτό τον τρόπο ικανοποιεί τον εγωισμό του - παρασιτικά. Στερείται μεγαλοσύνης και πρωτοβουλίας - γι'αυτό άλλωστε είναι καταδικασμένο να μείνει αιώνια κοινό και να μην πάρει ποτέ τη θέση του performer.
Τα φώτα χαμηλώνουν. Και η παράσταση ξεκινά.

Το υποψήφιο θύμα παίρνει θέση απέναντι από τον ταχυδακτυλουργό. Κορίτσι εύθραυστο θα την περιέγραφαν αργότερα, μα φορούσε πάντα το πέπλο του δυναμισμού και το ζωγραφισμένο χαμόγελο που απαιτούσε η παράσταση. Ο ταχυδακτυλουργός δεν την κοιτάει στα μάτια -μα, πότε άραγε το είχε κάνει; Δε φοβάται- εμπιστεύεται το δάσκαλό της - εξάλλου, έχουν αμέτρητες φορές προβάρει το κόλπο και ποτέ δεν την τραυμάτισε. Φωνές, όλο και πιο δυνατές, όλο και πιο διψασμένες. Μπροστά στα μάτια της συντελλείται η αλλαγή, που δεν μπορεί να αποτρέψει. Πρώτη φορά στην καριέρα της δειλιάζει - σκέφτεται να λιποτακτήσει, να εγκαταλείψει το μάγο, μα ο επαγγελματισμός της δεν της επιτρεπει να αφήσει τη θέση της - κι άλλωστε, η εμπιστοσύνη δε μπορεί να χαθεί μέσα σε λεπτά. Ο ταχυδακτυλουργός ρίχνει το μαχαίρι. Υπόκωφος ήχος - το μαχαίρι τη χτυπάει στην καρδιά. Ο πόνος τη διαπερνά μα δεν τον νιώθει, όταν δεν πιστεύεις σε κάτι πώς να το αισθανθείς; Τον κοιτάζει με έκπληκτα μάτια και μετά στρέφεται στο κοινό που πριν λίγο την καλωσόρισε. Μάτια κενά και μια βουβή αναμονή - το κοινό δεν χειροκροτεί ποτέ το βοηθό - μόνο τον πρωταγωνιστή. Λίγο πριν σωριαστεί κατάχαμα καταλαβαίνει πως η θυσία της ήταν η κάθαρσή τους.

Σιωπή για ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετα κραυγές τρόμου και αναστάτωσης - υποκρισία.Ο μάγος κρύβει το προσωπό του στα χέρια του.

Στο δικαστήριο μόνο ο θύτης. Φόνος εξ'αμελείας η ετυμηγορία. Αθώος ο κατηγορούμενος. Και το κοινό αθώο. Μέχρι την επόμενη παράσταση.

Κορμί γυμνό παραδομένο στη γαλήνη του ύπνου.
Φαντασία μου γόνιμη που σεργιανίζεις,
σκαλίζοντας το χάρτη με τ' ακροδάχτυλά σου.
Και φιλι-φιλί ζεστό, συνταξιδιώτη μου στο όνειρο.
Αγκαλιά και χάδι μου ανεπανάληπτο
-εμείς λαθρεπιβάτες στο βαγόνι του μέλλοντος που οι καιροί μας στέρησαν.
Ψάξε με-
σκιά στο είδωλο του λατρεμένου σου προσώπου...
Φύσηξέ μου πνοή ζωής και γέννησέ με απ'την αρχή.
Να ζω μόνο για σένα.

Κάνω τη σκέψη μου ευχή και στη φορώ στην τσέπη,
να σε φυλάει από κακό, κρυφά να σε προσέχει.
Κάνω το σ'αγαπώ κλωστή κι υφαίνω τον πλανήτη,
γίνοντ'οι ήπειροι οδοί που σ'οδηγούνε σπίτι.

Πώς ταξιδεύει η ψυχή κι ας είν'αλλού το σώμα,
πώς πέρασε τόσος καιρός και σ'αγαπώ ακόμα.
Και ποια απόσταση μπορεί να σβήσει τη μορφή σου,
κοιμούμαι μ'άλλον αγκαλιά αλλά ξυπνώ μαζί σου.