Του φθινοπώρου είσαι βροχή, της χειμωνιάς τ'αγιάζι.

Κάθε καιρού η ομορφιά, στο βλέμμα σου φωλιάζει.

Το άγγιγμα σου άνοιξη,της ζήσης μου αιτία -

Μον'ένα σου χαμόγελο φέρνει καλοκαιρία...

Νανουρισέ με να χαθώ στ' ονείρου μου τη λήθη-

Κι άσε να ηχούν οι λέξεις σου στ'αυτιά μου παραμύθι.

Στα χέρια σου αν με κρατάς αλήθεια ειν'το ψέμα,

στο στήθος η λαβωματιά εστέρεψε από αίμα.

Και γίνηκε ξανά καρδιά από πληγή που ήταν

και μέσα της αισθήματα που'χαν πεθάνει μπήκαν.

Και σαν κοιμάμαι και γελώ,σαν σφίγγω σου το χέρι

ξεθώριασε σα θύμηση, φύγε σα καλοκαίρι.

Μα στη μεριά απ΄το στρώμα σου φυλώ τη ζεστασιά σου,

και κάθε που ονειρεύομαι θα έρχομαι κοντά σου

Κι αντίο αφού δεν θα μου πεις, ο χωρισμός πεθαίνει.

Κάθε που σ'όνειρο φανείς ξυπνώ ευτυχισμένη