Τα μάτια τα δασκάλεψα τον πόνο τους να κρύβουν.
Κι όντε μ'εκείνη σε θωρούν, σφαλίζουν, δεν ανοίγουν...
Τα βλέφαρα σα φυλακή τα δάκρυα κρατούνε -
στο πρόσωπο δε θα φανεί το πόσο σ'αγαπούνε.
Και στέρεψε το αντίο μου τη στιγμή που με κοίταξες-και τα χείλη κινήθηκαν σε μια άηχη κραυγή. Ούτε φιλί,ούτε χάδι- σα στάχτη ξεγλίστρησα απ'τα δάχτυλά σου. Ούτε δάκρυα- στέγνωσαν πάνω στα μάτια μου που λαίμαργα αποτύπωσαν το είδωλό σου. Όχι, δεν υπήρξε αντίο. Ποτέ μου δεν σε γνώρισα- γι'αυτό δεν σε αποχαιρετώ.
Και στη βροχή σ'αντάμωσα και γίνηκες απάγκιο... Και θαρρετά άπλωσα τα ονείρατά μου στα χέρια σου τα δυο- χέρια τρεμάμενα, ζύγια που βάραιναν προς το παρελθόν. Κοίτα με-δεν υπήρξα ποτέ. Σαν το νερό εξατμίστηκα στη ζέση του τότε σου. Σαν στάχτη διαλύομαι στη φωτιά του τώρα σου. Η σειρά μου δεν ήρθε ακόμη- η σειρά μου δεν θα έρθει ποτέ.
