Πού είσαι;

Πού είσαι;
Σε ψάχνω για να σου πω πόσο σε αγάπησα.
Μα όχι δεν σ'αγάπησα-
σ'αγαπώ.
Το ρήμα μας δεν έχει χρόνο.
Παρόν και αιωνιότητα κλείστηκαν σε 3 συλλαβές
Πού είσαι;
Κανείς θάνατος δεν φτάνει να μας χωρίσει.
Ειν'η απόσταση μικρή
-απέχεις μόλις ένα εκατοστό από το μουσκεμένο μου μαξιλάρι-
σκοτώνεις τους δράκους και τις χίμαιρές μου, μα δεν σκοτώνεις την απουσία.
Που αόρατη και ύπουλη στο σώμα μου τρυπώνει
-πλησίασε και την καρδιά!-
μα, πού είσαι;
Νύχτωσε και θαρρώ πως ακούω το αλαφροπάτημά σου-
εσύ είσαι;

Η απώλεια

Στ'όνειρο μου ψιθύρισες να μη φοβάμαι - πως έφτασες σε λιμάνι απάνεμο και μακρινό.

Τη δάμασες τη θάλασσα.

Καπετάνιος σάλπαρες περήφανος, όπως ήθελες.

 Όπως σου άρμοζε.

Μα, το ταξίδι δεν τελείωσε ακόμη.

Γιατί είν'η άγκυρα μπλεγμένη με αναμνήσεις στο βυθό, στο μικρό μόλο στο Μαραθώνα.

Κανείς δεν θα την ανασύρει, μ'ακούς; Μη φοβάσαι.

Δεν βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων στο σκοτάδι.

Κι είναι κι εκείνη η σκουριά - η νοσταλγική, η ταξιδεύτρα - που αγκαλιάζει τα παλιά

μα αν τη σκαλίσεις θα μας βρεις νέους, δυνατούς, κι εμένα να τρέχω στα σημάδια των βημάτων σου.

Κι έτσι στη θύμησή μου θα είσαι κι εγώ στη δική σου.

Αιώνια, πολυαγαπημένε.