Θα κάνει κρύο.
Στους δρόμους θα κυκλοφορούνε πολύ λίγοι άνθρωποι, και θα έχει αυτή τη γλυκιά καταχνιά του χειμώνα.
Θα σε περιμένω έξω από το μετρό - θα έχεις αργήσει ένα τέταρτο και εγώ θα φυσάω για να ζεστάνω τα χέρια μου με την ανάσα μου- κι όταν θα σε δω θα'ναι σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Δεν θα μου λυθούν τα γόνατα, ούτε θα μου κοπεί η ανάσα.
Δεν θα μπερδεύω τη γλώσσα μου, ούτε θα προσπαθώ να δείξω τον καλύτερο εαυτό μου.
Θα είμαι απλά εγώ.
Θα βγεις από το μετρό και θα μου χαμογελάσεις.
Θα σου χαμογελάσω κι εγώ και θα προχωρήσουμε μαζί στην Αρεοπαγίτου.
Θα σκεφτώ πόσο περίεργο είναι να εκπληρώνεται τελικά η επιθυμία μου τώρα που τελείωσαν όλα.
Θα σκεφτείς ότι είχα δίκιο τελικά - ο πεζόδρομος τη νύχτα είναι πολύ ρομαντικός.
Δε θα μιλάμε πολύ - δε θα λες πολλά γιατί θα φοβάσαι τις ερωτήσεις μου.
Δε θα σε ρωτάω γιατί θα φοβάμαι τις απαντήσεις σου.
Το όνειρό μου περιλάμβανε και πλανόδιους μουσικούς, όμως εκείνο το βράδυ δεν υπάρχει κανείς.
Προχωράμε δίπλα-δίπλα και για πρώτη φορά δεν κάνω κίνηση να σου αγγίξω το χέρι.
Ξέρεις όμως ότι ακόμη το θέλω.
Το βλέπω στον τρόπο που με κοιτάζεις ότι το ξέρεις.
Θα σου ζητήσω να ανέβουμε προς την Ακρόπολη για να δούμε την Αθήνα από ψηλά.
Θα διαμαρτυρηθείς γιατί δε φοράς κατάλληλα παπούτσια και οι πέτρες γλιστράνε.
Θα σε πειράξω που είσαι τόσο γκρινιάρης και αρνητικός.
Δεν θα ανέβουμε - πάλι θα σου κάνω το χατίρι.
Όταν φιληθούμε σταυρωτά για καληνύχτα θα καθυστερήσουμε λίγο.
Μόνο λίγο όμως γιατί πλέον έχουμε αργήσει πάρα πολύ.
