Υποτροπές...

"Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε".

Αυτή τη φράση τη χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά οι δικοί μου και πάντα μας προκαλούσε γέλιο, μάλλον λόγω της αντιφατικότητας της.

Πώς είναι δυνατόν μία εγχείριση να θεωρείται επιτυχημένη όταν ο βασικός στόχος για τον οποίο επιτελείται - να επιβιώσει ο ασθενής - δεν εκπληρώνεται;

Η έκφραση αυτή λοιπόν χρησιμοποιείται για να δηλώσει την αντί-φαση.

Και για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, σας παραθέτουμε και τον ορισμό της:

"Αντίφαση (η)
contradiction, paradox
ουσιαστικό θηλυκό παράλογη αντίθεση"

Αντίφαση δηλαδή ίσον παράδοξο τρόπον τινά.

Εντάξει, ίσως όχι απόλυτα. Νομίζω το παράδοξο έχει ακόμη πιο ισχυρό νόημα.

Αντίφαση για παράδειγμα είναι να σε πληγώνουν και να εξακολουθείς να αγαπάς.

Παράδοξο είναι να σε πληγώνουν και να αγαπάς περισσότερο από πριν.

Παράδοξο λοιπόν ίσον παράλογο;

Μπορεί. Μάλλον όχι, είναι σίγουρο, όταν μιλάς για συναισθήματα.

Εμείς οι γυναίκες λειτουργούμε με βάση τη λογική, μου είπες κάποτε.

Μάλλον εγώ είμαι η αντίφαση σε αυτό το αξίωμα.

Αχ, σήμερα πάλι δεν θα είναι καλή ημέρα...

Πριν να σβήσουνε οι φάροι

Είχε γίνει το αγαπημένο μου κυρίως το καλοκαίρι, αν και οφείλω να σου ομολογήσω ότι είναι λίγο "Καρυωτακικό", όπως θα έλεγε μειδιάζοντας και το Μαράκι.

Κατέληξα πως δεν υπάρχουν απαραίτητα αγαπημένες μελωδίες, μα μελωδίες που αγαπάμε παροδικά επειδή εκφράζουν την ψυχοσύνθεσή μας ή επειδή με τρόπο γλαφυρό παριστάνουν όλα όσα θέλουμε να πούμε και δεν μπορούμε. Η μουσική βασικά είναι το περίβλημα και το "αλατοπίπερο", γιατί όλη η ουσία είναι στους στίχους. Αυτή την περίοδο λοιπόν επανήλθε στην Playlist μου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΡΙΖΟΣ - ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ

..."Πες μου πως θα'ρθεις, πριν να σβήσουνε οι φάροι"....

Ως φάροι αντιλαμβάνομαι πως νοούνται οι ελπίδες.

Δηλαδή, "Πες μου πως θα'ρθεις, πριν να σβήσουν οι ελπίδες"

Ελπίδες που φωτίζουν και μας καθοδηγούν.

Ελπίδες που μας αποτρέπουν από τη συντριβή στα βράχια.

Ελπίδες όχι απαραίτητα ρεαλιστικές.

Αν ήταν ρεαλιστικές δε θα ήταν ελπίδες, μα προσδοκίες.

Η ελπίδα ανέκαθεν είχε κάτι το ονειρικό, εξωπραγματικό και άπιαστο.

Δεν ξέρω αν η ελπίδα ποτέ σβήνει πραγματικά, από τη στιγμή που γεννηθεί.

Ίσως ναι, υπό συνθήκες.

Για να το θέσω αλλιώς, πιστεύω πως η ελπίδα λειτουργεί ως "παράσιτο" του συναισθήματος που της δίνει ζωή.

Αν σβήσει το συναίσθημα, σβήνει και η ελπίδα.

Διαφορετικά, όσο και να τη σκοτώνεις, σα Φοίνικας γεννιέται από τις στάχτες της και σα Λερναία Ϋδρα βγάζει κεφάλια και γιγαντώνεται.

Πολλή φιλοσοφία και σήμερα.

Φταίει το χαμόγελο που ήρθε στα χείλη μου μετά από μέρες.

Από μια μικρή στιγμή, μου άλλαξε ξαφνικά η διάθεση. Κι ένιωσα λιγότερο μόνη.

Δε σου κρύβω ότι πριν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωσα...όμορφη.

Φταίει το χαμόγελο.

Καλή σου νύχτα.

Αν η ζωή ήταν ταινία...

Σήμερα προσπάθησα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου.

Βγήκα και έτρεξα λοιπόν, χωρίς καν να πάρω μαζί το κινητό μου.

Απεξάρτηση!Το πρώτο βήμα προς την ελευθερία.

Εάν η ζωή ήταν ταινία, εγώ θα επέστρεφα από το γήπεδο δυνατή και αποφασισμένη,

και ανάβοντας το θερμοσίφωνο για να κανω μπάνιο θα λικνιζόμουν στους ρυθμούς μίας

ροκ μουσικής πίνοντας παράλληλα ένα ποτήρι ουίσκι με ελάχιστο πάγο.

Θα σκεφτόμουν πως όλη η ζωή είναι μπροστά μου, πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,

μπορεί εν μέρει να ένιωθα και τυχερή για την εξέλιξη των καταστάσεων.

Εάν η ζωή ήταν ταινία, θα ένιωθα όμορφη και αναζωογονημένη και θα έκανα ήδη σχέδια για

το πώς θα γεμίζω από δω και πέρα τα απογεύματα μου - γυμναστήριο, TRX, κολύμβηση.

Εάν η ζωή ήταν ταινία, θα διέγραφα τα πάντα από το κινητό, θα έριχνα την κάρτα SIM στην ταραγμένη θάλασσα, και θα πετούσα τη συσκευή επιδεικτικά σε έναν κάδο - ή καλύτερα θα την κομμάτιαζα με τη μύτη των τακουνιών μου.

Εάν η ζωή ήταν ταινία, η Χριστίνα θα έβγαινε νικήτρια και δυνατή, για μία ακόμη φορά, θα κέρδιζε το στοίχημα με τον εαυτό της.

Αντί αυτού, γράφω πάλι στη λευκή οθόνη και σου εύχομαι να περνάς όμορφα...

Απόψε δεν είναι η κατάλληλη μέρα για ομοιοκαταληξίες.
Ούτε για ταιριαστές εικόνες, ούτε για χρώματα.
Γράφω στην οθόνη όσα μόνο σε εσένα θα μπορούσα να πω -
μα αυτό το λευκό ψυχρό της χρώμα δε με βοηθάει - μου θυμίζει ότι μιλάω σε ένα μηχάνημα.
Πολύ θα ήθελα να γράφω με το μολύβι μου σε μία κόλλα χαρτί ή μία κάρτα -
και να χαμογελάω σκεφτόμενη την ώρα που θα τη διαβάσεις.
Όμως, ξέχασα!Οι χαμογελαστές στιγμές παρήλθαν άπαξ δια παντός.
Απότομα. Ακαριαία. Σα σφαίρα που σε χτυπά στην καρδιά και τα μάτια σου ίσα που προλαβαίνουν
να απορήσουν - γιατί με σκοτώνεις; Γιατί σ'αγαπώ.
Περίεργη εξήγηση για έναν φόνο.
Και πιο περίεργο που ο πόνος συνεχίζει και μετά θάνατον.
Σύμφωνα με την επιστημονική βιβλιογραφία το σώμα παύει να αισθάνεται με το που επέλθει το τέλος.
Γεγονός που με ωθεί στο συμπέρασμα ότι ουδείς από τους ερευνώντες έχει ποτέ αγαπήσει.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά το τέλος ο πόνος γίνεται όλο και πιο οξύς - πιθανόν γιατί νεκρώνεται εντελώς ο εγκέφαλος ενώ για κάποιο περίεργο λόγο η καρδιά εξακολουθεί να αισθάνεται.
Σου είχα υποσχεθεί μία μαντινάδα, γνήσια αυτή τη φορά, όχι γιαλαντζί.
Στύβω το κεφάλι μου να βρει τους στίχους όμως οι λέξεις κυλάνε σα νερό από μέσα μου -
δεν μπορώ να τις φράξω - ξεχύνονται ελεύθερες και πλημμυρίζουν άτακτα την οθόνη.
Θέλει πολλή πειθαρχία να γράψεις ποίηση, κι ο πόνος είναι τροχοπέδη.
Σου υπόσχομαι να σου γράψω αυτό που σου έταξα.
Σκουπίζω τα μάτια μου που πάλι τρέχουν και σκέφτομαι ότι
"Όχι, απόψε σίγουρα δεν είναι μέρα για ομοιοκαταληξίες."

Χριστίνα