Που ο έρωτας σαν τον αφρό απ'οργισμένο κύμα,
ερούφαγε τα αισθήματα που αιώνια διψούσε
μόνο για λίγο φούσκωνε, μετά γινόνταν θύμα
και θύτης ήντο ο επόμενος που τον ακολουθούσε.


Ειν'τάχατες ο έρωτας απλά μια τρικυμία;
Κι αν ξεκινάει ωκεανός, στο τέλος μένει λίμνη,
κι ανάλογα τί προτιμάς φουρτούνα ή νηνεμία
ή περιμένεις στην ακτή ή αφήνεσαι στη δίνη.

Κι έταξές μου να με πας σε μέρη ονειρεμένα

που ειν'η φύση αειθαλής κι ο έρωτας ειν'ρέμα.

Με ένα σου βλέμμα έβαψες έγχρωμο τον καμβά μου

κι η ζωγραφιά πήρε μορφή και ήρθε δα κοντά μου.

Κι απο το μπλε του πίνακα ρυάκι εξεχύθη

σε μια κλωστή τυλίχτηκε η αλήθεια παραμύθι.

Μες στο γυαλί του ποταμού κρυφά σε εθωρούσα,
πώς μάζευγες και σκόρπαγες όταν σε ακουμπούσα.
Νόμος τση φύσης ήτανε όσο σε πλησιάζω,
αντί εσένα στο γυαλί εμένα να κοιτάζω.