Πάντα φανταζόταν την ευτυχία σαν κάτι πολύχρωμο. Κι αν όχι πολύχρωμο ακριβώς, τουλάχιστον χρωματισμένο ζωηρά - κάτι ηχηρό και κραυγαλέο - κάτι που τραβάει τα βλέμματα και όλοι το θαυμάζουν.
Μα, σήμερα, μια μέρα διαφορετική στη μέση του καλοκαιριού, κάπως πιο γκρι και μουντή, κάπως πιο αταίριαστη, ένιωσε πως η ευτυχία μπορεί να είναι και πιο σκούρα - ακόμη και μελαγχολική. Να κρύβεται στη γωνία του δωματίου σου την ώρα που διαβάζεις κουνώντας ρυθμικά τα πόδια σου και δαγκώνοντας ένα μολύβι, όταν συνοφρυώνεσαι και σχεδιάζεις, όταν φοβάσαι και εύχεσαι. Μπορεί να ερχεται για λίγο και να υπάρχει μόνο για σένα - και τότε να έχει μεγαλύτερη αξία.
Να έρχεται με τη μορφή ενός χαμόγελου. Μια όμορφη φθινοπωρινή ημέρα περίπου στα μέσα του Ιούλη.
