Λένε πως τα λουλούδια για να ανθίσουν χρειάζονται ήλιο.
Μη γελιέσαι.
Στον ήλιο ανθίζει ωραιότατα κι ο κάκτος.
Και πάλι σκέψου το νυχτολούλουδο.
Μήπως αξίζει τελικά να εκπαιδεύσουμε τα μάτια μας να βλέπουν και στο σκοτάδι;

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη,
θύμησες σαν παραμύθι, που αναδύονται απ' τη λήθη.
Νόστος απ'τα μάτια στάζει, δεν είν'δάκρυ κι όμως μοιάζει!-
πιες τη δίψα σου να σβήσεις, μέθυσ' από αναμνήσεις.
Νύμφη γέννησέ με πάλι- και φτερά πλέξε μου ατσάλι,
φύσα αγέρι και πετάω, μα όσο μακριά κι αν πάω, στις φτερούγες σου ακουμπάω.
Φωλιά χτίζω το μέλλον μου που είναι παρόν δικό σου,
και μέσα στον καθρέφτη μου κοιτώ το είδωλό σου.
Και είσαι εγώ ή είμαι εσύ, κανείς δε το διακρίνει,
σταγόνες είμαστε και οι 2 απ'του καιρού την κρήνη.

Ωδή σ'εναν ερωτευμένο

Εζήτησες μου φορεσιά με ρίμες να σ'υφάνω-
πλέξη να γίνει η αγάπη μου, γλυκά να σε ζεστάνω.
Μα εγώ σου λέω ο έρωτας δε γράφεται με λέξεις-
συλλάβισέ τον βλέμματα, διαίρεσέ τον σκέψεις.
Καμάρωσέ με που ανθώ στου γέλιου σου την ηχώ σου
για μέ νερό είναι γάργαρο κάθε χαμόγελό σου.
Και μ'ομορφιά στολίζομαι κι από χαρά θεριεύω-
γίνετ' η ζήση λύρα μου και στο ρυθμό χορεύω.
Κορμί δεν είμαι ανθρώπινο, φτερά αγγέλου βγάνω,
και περπατώ τον ουρανό σα μονοπάτι επάνω.