Απομεσημεριάτικος νωχελικός μου ήλιος
της μοναξιάς μου σύντροφος και σαν ονείρου ταίρι,
βαδίζοντας τα ίχνη σου πιστός σα να'σουν φίλος
κι αφή γεννώντας τρυφερή μες στο νεκρό μου χέρι.

Κι είπαν το χρόνο αέναο, τη θύμηση αιώνια
η λησμονιά είν'χωρισμός κι ο θάνατος ταξίδι-
Το μαύρο έπνιξα στο φως από λευκά σεντόνια
παντοτινά στη μνήμη μου, προσωρινά στη λήθη.