Ράβω σε ποίημα την πληγή με το αίμα της μελάνη

κι ειν'ό,τι ένιωσα πολύ - σελίδα δε το φτάνει - 

γλιστρά και φεύγει και πετά και ορφανές οι λέξεις

μένουν τις ρίμες να βαστούν κενές σα να' ναι ζεύξεις.

Ποια τέχνη ενώνει συλλαβές και σχηματίζει πόνο;

θαρρούσα ήταν η γραφή μα εδά δεν ευοδώνω

Με ποιο κουράγιο να κρατώ, που γράμμα πια δε μένει

Έπλεξα την αλφάβητο μα πίσω δε σε φέρνει.