Στα όνειρά μου πάντα κλείνω ένα παράθυρο. Δεν είναι πάντα το ίδιο – άλλες φορές είναι μεγάλο, με τζάμια γυαλιστερά και μοντέρνα κι άλλες είναι με ξεφτισμένη μπογιά και ξύλινα δίχρωμα παντζούρια όπως αυτό του σπιτιού μας. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να το κάνω να κλείσει και τότε ταράζομαι πολύ και βάζω τις φωνές τόσο στο όνειρο όσο και στην αλήθεια.

Η κυρία Αρετή μαρτύρησε στη μαμά το όνειρο που βλέπω κι εκείνη θύμωσε πολύ, γιατί πιστεύει πως κλείνω το παράθυρο επειδή ντρέπομαι για την οικογένειά μου. Έχω δύο εβδομάδες να πάω στην κυρία Αρετή και, από ό,τι φαίνεται, μάλλον δεν θα ξαναπάω. Από το δωμάτιό μου, βλέπω διάφορα παιδιά να επιστρέφουν από το σχολείο άλλοτε περπατώντας, άλλοτε χοροπηδώντας και μου αρέσει πολύ όταν παρατηρώ τις τσάντες τους να  κουνιούνται πέρα δώθε καθώς προχωρούν. Η δική μου τσάντα, όταν πήγαινα σχολείο, ήταν πάντα σχεδόν σταθερή στην πλάτη μου γιατί ποτέ δεν έτρεχα για να γυρίσω στο σπίτι. Βλέπω ακόμη πόρτες να ανοίγουν και μαμάδες με μπερδεμένα μαλλιά και μεγάλα χαμόγελα να υποδέχονται τα παιδιά τους με μια μεγάλη αγκαλιά, καθώς αυτά σκουπίζουν τα πόδια τους στα πεντακάθαρα πατάκια της εξώπορτας. 

Έξω από το δωμάτιό μου ακούγονται συχνά θόρυβοι, κι εγώ, όσο η πόρτα παραμένει κλειδωμένη, φαντάζομαι ότι έχω τις μαγικές υπερδυνάμεις της Ματίλντα – εκείνου του κοριτσιού από την παιδική ταινία – και μπορώ να κάνω αντικείμενα να αλλάζουν θέση, να εξαφανίζονται ή να πετούν. Μπορώ ακόμη να κάνω τους τοίχους διάφανους αλλά για πολύ λίγο, γιατί μετά η μαγεία περνάει και γίνονται συμπαγείς κρύβοντας μας ξανά από τον έξω κόσμο. Σχεδόν ποτέ δεν έχει προλάβει κάποιος να με δει – εκτός από τη μαμά φυσικά, που με βλέπει έτσι κι αλλιώς – και μόνο, υποθέτω, ότι μπορεί να με έχει ακούσει. Ίσως όμως δεν μπορεί να καταλάβει από πού έρχονται οι ήχοι και να πιστεύει ότι είναι κάποιο έργο στην τηλεόραση.

Κι όμως τώρα κάτι δείχνει να αλλάζει. Ή ίσως εγώ να το βλέπω πιο καθαρά, επειδή πια δεν με εμποδίζουν οι τοίχοι, ούτε τα παράθυρα, ούτε καν οι σκεπές. Νιώθω επιτέλους να με βλέπουν αν και δεν κοιτούν πάνω, αλλά το σώμα που άφησα στο πεζοδρόμιο. Στο χέρι μου κρατώ μια εικόνα της Παναγίας, που έμαθα στα Θρησκευτικά ότι είναι η μητέρα όλων μας, και ανυπομονώ να με σφίξει στην αγκαλιά της σα να επιστρέφω τώρα από το σχολείο, σα να με υποδέχεται μετά από καιρό, καθώς σκουπίζω τα πόδια μου στο πεντακάθαρο πατάκι του σπιτιού της.